Uczestnicy studiów doktoranckich — zgodnie z art. 197, ust. 2 i 3 Ustawy Prawo o Szkolnictwie Wyższym (Dz.U. z 2012 r., poz. 572) — oprócz realizowania programu studiów doktoranckich oraz prowadzenia badań naukowych i składania sprawozdań z ich przebiegu, mają także obowiązek odbywania praktyk zawodowych w formie prowadzenia zajęć dydaktycznych.
Wielu doktorantów Uniwersytetu Wrocławskiego wskazuje na niewystarczające przygotowanie do prowadzenia zajęć dydaktycznych ze studentami. Wychodząc naprzeciw Ich oczekiwaniom w Centrum Edukacji Nauczycielskiej Uniwersytetu Wrocławskiego opracowano program kursu przygotowującego doktorantów naszej Uczelni do pracy dydaktycznej ze studentami.
Kurs stanowi jeden z przedmiotów studiów doktoranckich; jest adresowany zarówno do tych doktorantów, którzy swą przyszłość wiążą z pracą naukowo-dydaktyczną, jak i tych, którzy swój kontakt z nauczaniem pragną zakończyć wraz z uzyskaniem stopnia doktorskiego.
Szczegółowa tematyka kursu oraz zestaw modułów zajęć są dostosowywane do specyfiki Wydziałów zamawiających realizację kursu oraz do potrzeb edukacyjnych doktorantów biorących w nim udział.
Doświadczenia z realizacji kursu wskazują, że spotyka się on z żywym zainteresowaniem szczególnie tych doktorantów, którzy dążą do
zmiany zachowań studentów, polegającej na rezygnacji z postawy ucznia oczekującego przekazu gotowej wiedzy i wejściu w rolę studenta samodzielnie
tę wiedzę zdobywającego. Doktoranci, poszukując dróg motywowania studentów do pracy i wspierania ich umiejętności uczenia się, zainteresowani
są doskonaleniem kompetencji dydaktycznych oraz psychologiczno-pedagogicznych, a w szczególności:
– poznaniem metod i technik pracy ze studentem, a także technik uczenia się,
– rozwijaniem modelu konsultacyjnego w relacji nauczyciel-student oraz
– doskonaleniem kompetencji w zakresie planowania i przygotowywania zajęć dydaktycznych.
Doktoranci doświadczają często rozmaitych problemów w kontaktach osobistych ze studentami, szczególnie wtedy, gdy zamiast zrozumienia, współdziałania, solidnej pracy i odpowiedzialności spotykają się z postawą roszczeniową oraz unikania wysiłku. Dlatego pytają o sposoby motywowania studentów do pracy i budowania rozwijających, dialogowych relacji ze studentem i grupą.
Doktoranci chętnie podejmują także różnorodne działania na rzecz własnego samorozwoju i definiowania siebie w roli nauczyciela akademickiego. Nieuświadomione przez nich często, indywidualne teorie nauczania nierzadko weryfikowane są bowiem przez doświadczane w pracy ze studentami porażki i poczucie braku własnych kompetencji. Przyjmujemy, że zrozumienie przyczyn tych niepowodzeń jest podstawą doskonalenia warsztatu pracy i dalszego rozwoju zawodowego doktorantów.